Główna bohaterka – bezimienna, a przez to uniwersalna osoba – przeżyła niedawno trudny okres w swoim życiu (prawdopodobnie została zgwałcona, co skutkuje nieplanowaną ciążą. W całym spektaklu jednak nie jest to nazwane wprost – mamy za to grę z konwencją i niedopowiedzeniami). Po dramatycznych przeżyciach czuje się oszukana przez wszystkich, zarówno przez społeczeństwo jak i przez własną rodzinę, aż wreszcie – przez samą siebie. Rodzina, która miała ją wspierać, potępiła jej działania. Dodatkowo przechodzi kryzys wiary – z osoby niezwykle wierzącej i bogobojnej stała się osobą wątpiącą, rozgoryczoną, gdyż w trudnym momencie życia Bóg nie dał jej żadnego znaku istnienia. Protagonistka prowadzi monologi, które tak naprawdę sterowane są przez trzy erynie, które utożsamiane są z innymi wartościami oraz postawami. Cała historia opowiadana w głowie bohaterki, ma przedstawiać pewnego rodzaju oczyszczenie, katharsis.

Spektakl porusza ważne, ale też trudne kwestie. Zależy nam na tym, aby ludzie spojrzeli na przedstawione treści jako na odpowiedź ludzi, którym zależy na tym, co dzieje się w społeczeństwie, lecz nie przez pryzmat naszego wieku czy wcześniejszej działalności. Pragniemy również zwrócić uwagę na głos, którego nie wszyscy chcą słuchać. Spektakl jest pełen gry z konwencją i niedopowiedzeń, a wiele z samej treści dzieje się w głowie widza. Dążymy do tego, żeby wszystko było zrozumiane tak, jak zamierzaliśmy oraz by nasze intencje zostały dobrze odebrane.